Srpski iluzionisti dalje sanjaju da većina vladara iz dinastije Kotromanić titulira kraljevima «Srbljem» na prvom mjestu kao jedine etničke odrednice, što bi označavalo priznanje etničke pripadnosti Kotromanića??
O bosnjackoj kraljevskoj porodici Kotromanic: Ime Kotromanic je ilirsko u osnovi, kao sto je Bosna rijec ilirskog porijekla, a samim time i ime za njen narod, Bosnjaci, je izvedenica ilirske rijeci. Dakle, Kotromanici su bosnjacka i naravno bosanska kraljevska porodica, koja je kao i svaka druga kraljevska porodica u Evropi imala krvne veze sa drugim kraljevskim i plemickim porodicama, pa tako i sa Nemanjicima. Jedna od Tvrtkovih baba je bila kcerka srpskog kralja Dragutina i madjarske princeze (katolkinje), i to je sva Tvrtkova krvna veza sa Srbima. Jedan od najpoznatijih srpskih historicara, Sima Cirkovic, sam naglasava da u trenutku kada Tvrtko pretendira da uzme i srpsku kraljevsku krunu, pored bosanske, u nijednom srpskom rodoslovu nema nikakvog pomena Kotromanica, Cirkovic doslovno konstatuje sljedece: “ni u jednom od srpskih rodoslova nema nikakvog spomena vladara iz kraljevske porodice Kotromanic”.
Ime Kotroman,a time i Kotromanic, je takodjer ilirsko,bosansko domicilno ime u svojoj osnovi, Pasic o tome doslovno kaze: Ime Kotroman je složeno: Kotro-man. Prvi kompozit nastao je od ilirskog Catarum, iz čega je, u skladu sa glasovnim promjenama, nastalo Kotor. Metatezom -or > ro iz ilirskog Kotor nastalo je Kotro-. Za nastanak kompozita -man postoji više različitih mogućnosti.
Grb Kotromanica je originalni bosanski kraljevski grb.
Kraljevski grbovi Srbije i Bosne su razliciti, nego su i kraljevske krune Bosne i Srbije, DVIJE RAZLICITE KRUNE, Bosanska kraljevska kruna je konacno priznata i od strane pape,kao razlicita kruna od srpske. Pametnom dosta.
Tvrtko je bio nosilac dvije kraljevske krune, pored bosanske proglasio se je nosiocem i srpske krune. Suocen sa problemima oko medjunarodnog priznanja bosanske krune kralj Tvrtko je morao da nadje nacina da opravda svoje krunisanje i ozakoni bosansku krunu, te se odlucuje da upotrijebi svoj rodoslov i uzme krunu susjedne Srbije (Raske), koja je bila bez kralja u to vrijeme, cime bi bio priznat na medjunarodnom planu, a kada bi nju uspio uzeti, onda bi automatski bio u stanju dobiti medjunarodno priznanje za bosansku krunu, sto mu je bio prvi i krajnji cilj, uz veliku ekonomsku dobit od ubiranja tzv. “Mitrovdanskog prinosa”, kojeg su Dubrovcani placali nosiocu srpske krune.
Da je Kralju Tvrtku titula “Kralj srbljem” bila samo od ceremonijalne “vaznosti” pokazuje i cinjenica da Kralj Tvrtko 1390 godine odbacuje tu titulu u potpunosti, te od tada njegova titula glasi : “Kralj Raske, Bosne, Dalmacije, Hrvatske i Primorja”, sto jasno govori,ono sto je vrlo poznato, da su titule samo jedno politicko sredstvo, koje se mijenja po potrebi, i nista vise.Kasnije takodjer i drugi pripadnici Bosanske Kraljevske porodice Kotromanic ponovo uvrstavaju izraz “Kralj srbljem” u svoje titule, iz slicnih razloga kao i Tvrtko, omogucavajuci dugotrajnu vlast Bosne nad Srbijom, a svi iz bosanske kraljevske porodice Kotromanic, kada mu se eksplicitno obracaju, NAROD U BOSNI ZOVU ISKLJUCIVO BOSNJACKIM STARINSKIM IMENOM, STO JE BOSNJANI .
Titula koja je isla uz bosansku krunu je bila “kralj Bosne”, a titula koja je isla tradicionalno uz srpsku krunu je bila “kralj Srbljem”, ali samo u pocetku, jer tu titulu “kralj Srbljem” Tvrtko odbacio 1390 godine i na njeno mjesto stavio titulu “kralj Raske”, i zasto je to uradio,vjerovatno zbog toga jer je Srblje tajnovito nestalo sa lica zemlje, pa je tako nestalo i iz Tvrtkove titule. Ha.
Srbocobani dalje kazu da, posto je stara Bosna područje ćirilske, a ne latinične pismenosti (osim u natpisima na latinskom i talijanskom), pa je prema tomu srpska, jer je ćirilica ” srpsko nacionalno pismo”. Sve povelje Kotromanica i kameni nadgrobni spomenici su “ispisani srpskom ćirilicom” sto je apsolutna nebuloza vjerovatno nastala negdje uz gusle, stado ovaca i flasu rakije.
Medjutim te budale zanemaruju jednu vrlo vaznu cinjenicu,cirilica nije srpsko,nego bugarsko pismo koje se rasirilo i po mnogim drugim zemljama, pa su tako nastala i bosanska cirilica, koja je po svojoj originalnosti toliko odskakala od svih ostalih verzija cirilice, da ju je cak i jedan Vuk Karadzic nazivao bosanskim pismom, da bi lijepo ukazao na njenu bosansku originalnost, i uz to je taj isti Vuk Karadzic tvrdio da bosancica uopce nije cirilica, nego sasvim zasebno pismo, sto je i misljenje brojnih drugih naucnika. Treba napomenuti i to da su bosancicom ispisane skoro sve srednjovjekovne bosanske povelje kao i svi natpisi na steccima, dakle bosanskim pismom,a ne srpskim, kakvim srpskim, gluho bilo.
Srbocobani dalje sanjaju da Kotromanići oznacavaju svoj jezik «srpskim» (1333), što po ideolozima pansrpstva znači da je «srpska», jer je po njima štokavsko narječje etnički srpsko….po njima i po nikome vise.
Kotromanici apsolutno nikad i nigdje ne nazivaju svoj jezik srpskim. Prilikom prijepisa jedne povelje bosanskoga bana Stjepana II Kotromanica, koji je vrsio pisar iz Srbije, zaposlen u Dubrovniku, cirilicu naziva “srpskim pismom”, dakle pisar iz Srbije, a ne bosanski ban. Najocitiji primjeri razlike izmedju Bosnjaka i Srba, a i Hrvata jesu njihovi razliciti jezici i njihova razlicita narodna imena.
Bosanski jezik se kao razlicit jezik od srpskog i hrvatskog jezika spominje tokom srednjovjekovne Bosne, krajem 14 stoljeca u djelu “Skazanie iziavljeno o pismenah”, koje je napisao bizantijski putopisac, konstantin Filozof. Prvi rjecnik bosanskog jezika napisao je Mehmed Uskufi 1631 godine, dakle skoro 300 godina prije Srba, dok su Bosnjaci imali svoj rjecnik Srbi jos nisu ni znali sta je to i za sta sluzi? ….nego su mirno nastavili cuvati svoje ovce i slicnu zivinu i uzivali u carima svoga tradicionalnog cobanskog zivota, pa ce onda, jos i sljedece reci:
“U starijoj je prošlosti osnivač Srpske pravoslavne Crkve, Sveti Sava, obilježavan kao posjednik sadašnje Hercegovine (i njoj rubnih dijelova). Otud izreka o Bosni i Hercegovini Svetog Save djedovini”.
Srpska pravoslavna crkva postoji u Bosni, a i Hercegovini koja je, naravno, oduvijek sastavni dio Bosne, TEK od 1920 godine. Na osnovu sporazuma izmedju Vlade Kraljevine SHS i Carigradske patrijaršije od 18. marta 1920. godine “Sveti Arhijerejski Sinod Vaseljenske patrijaršije donio je odluku od 19. marta 1920. godine, broj 2056., kojom daje blagoslov na prisajedinjenje “ujedinjenoj srpskoj pravoslavnoj crkvi” eparhija koje do tada nikada nisu bile u sastavu srpske pravoslavne crkve ukljucujuci i eparhiju u Bosni, koja je uvijek do tada bila u sastavu Carigradske patrijarsije, uz period za vrijeme Austrougarske kada je de facto pravoslavna crkva u Bosni bila samostalna! Vlada Kraljevine SHS isplatila je Carigradskoj patrijaršiji za taj pristanak milion i pet stotina hiljada zlatnih franaka. Tom odlukom Carigradska patrijaršija oslobadja od svoje vlasti i prisajedinjuje pravoslavnoj srpskoj crkvi eparhije koje su do tada bile pod njenom upravom, dakle TEK 1920 godine srpska pravoslavna crkva se po prvi puta pojavljuje u Bosni!
I nikakve narodne veze nije bilo izmedju Bosnjaka pravoslavaca i Srba pravoslavaca. Bosnjaci pravoslavci (danasnji tzv.”bosanski Srbi”), inace, poticu u ogromnoj vecini od stocarskih plemena pravoslavnih Vlaha, a ostatak od Bosnjaka bogumila i nikakve veze nemaju sa Srbima.
Par Srbocobana je takodjer primjeceno i nadasve ismijano, kako su “ustvrdili” da se u srednjovjekovnoj Bosni pojavljuju imena koja su “specifično srpska” (Vukasin, Radoje, Vukša, Mitar, Vukan, Milutin, Mrča, Božidar, Dražeta itd.
Sva navedena imena su, u stvari, slavenska imena po porijeklu i nosili su ih i Bosnjaci tokom srednjovjekovne Bosne, dakle ni po cemu nisu specificno srpska, nego su i bosnjacka, takodjer treba napomenuti da su Bosnjaci nosili brojna druga slavenska imena koja nasi zapadni susjedi Hrvati tragicnim slucajem takodjer smatraju specificno “Hrvatskim”.
To im sve nije bilo dosta, pa su onda pokusali da “dokazu” da je i Bosanska Crkva bila pravoslavna iako je pravoslavaca u srednjovjekovnoj Bosni bilo koliko i danas pripadnika sekte Hare Krishna, dakle prakticno NIMALO.
Bosanska Crkva, kako joj to i samo ime kaze, bila bosanska narodna vjerska organizacija i kao takva pripadala samo Bosni i Bosnjacima. Tokom cijelog srednjeg vijeka bila je trn u oku kako zapadnom tako i istocnom krscanstvu, koji su je proglasavali heretickom i podizali krstaske ratove protiv nje. Bosanska crkva je bila pravoslavna isto toliko koliko je katolicka ikad bila bogumilska.
Historijski je nepobitno utvrdjeno da su Bizantijski pisci, i istocna pravoslavna crkva koristili naziv “kudugeri” za bogumile. Tako, na upit sionskih monaha pravoslavne vjere, da li smiju primati darove i moliti se za Bosanskog Vojvodu Stjepana Vukcica Kosacu, gospodara Hercegovine, buduci da taj nije pravoslavni, carigradski patrijarh Genadije II Skolarios (1453-1459) im je odgovorio pismeno, “da su se mnogi kudugeri obratili na pravoslavlje i sam Herceg Stjepan da se obratio, ali da se ne smije javno kao takav pokazati radi svoje vlastele. Radi toga darove mogu primiti i za Hercega se privatno moliti, ali ne javno u crkvi”. Bitno je uociti da ovdje, dakle, pravoslavni patrijarh, SREDINOM 15 VIJEKA, sve stanovnike Hercegovine naziva bogumilima, od kojih su neki prelazili i na pravoslavlje, ali je takvih uvijek bilo sasvim minoran broj.
Na podrucju, uze Bosne APSOLUTNO nikakvih tragova pravoslavne vjere nema sve do okupacije Bosne od strane Turaka koji omogucavaju useljavanje u Bosnu brojnim pravoslavcima,vecinom pripadnicima stocarskih plemena pravoslavnih Vlaha, koji su danas poznatiji kao tzv.”bosanski Srbi” ili jednostavno “Vlasi”.
