Živio je do pocetka 13. vijeka, pa se može zaključiti da je u vrijeme dok je vladao Bosnom bio veoma mlad. Za vrijeme njegove vladavine Bosnom vodio se veliki rat izmedju ugarskog kralja Stjepana IV. i bizantskog cara Manuela I Komnena (1143-1180) oko prevlasti na Balkanu. Ban Borić je bio na strani ugarskog kralja, te je sa svojom vojskom učestvovao u opsadi Braničeva. Pri povratku u Bosnu pretrpio je poraz od bizantske vojske.
Bosanski ban Boric pominje se 1154. godine kao vazal ugarskog kralja u borbi protiv Bizanta. 1155. godine ugarski kralj Geza II, zajedno s vojskom bosanskog bana Borica, osvojio Branicevo u Srbiji. Kad se pojavila bizantska vojska, ugarsko-bosanska vojska se povlaci. Ban Boric se preko rijeke Save vraca u Bosnu.
O vojni cara Emanuela Komnena protiv Ugra pisao je Ivan Kinamos. U svom ljetopisu pominje i bosanskog bana Borica i kaze: “Kada je bio blizu Save, skren odatle prema drugoj rijeci imenom Drina, koja utjece drugdje, i djeli Bosnu od druge, srpske zemlje. A Bosna nije podlozna zupanu Srba, nego je sama za se, narod koji svojim zasebnim nacinom zivi i sam sobom upravlja.”
U godini 1163, s polozaja vladara Bosne svrgnut je ban Boric sa strane bizantske. On je sa bosanskom vojskom ucestvovao u ratu protiv Stjepana III, Genzina sina. Pobjedom Stjepana III ban Boric je uklonjen s vlasti u Bosni.
Iste godine bio je u Ostrogonu u Ugarskoj na sjednici kraljevskog vjeca.
1209. godine krajem njegovog zivota bivsi bosanski ban Boric dobio je polozaj pozeskog zupana i posjed Zdelja u Podraviini, koji je uz dozvolu ugarskog kralja, darovao svecenickom redu templara.
