BITKA KOD NIKOPOLJA , 1396.
Krajnje je jasno da su Srbi narod patoloskih psihopata koji lazu sami sebe da su pobijedili na Kosovu, a redom
poklani bili, da je kraljevic Marko bio najveci borac protiv Turaka,a kraljevic Marko bio turski vezir, da su “pravoslavci” branili “krscansku Evropu”, a ti isti “pravoslavci” za Turke ratovali 500 godina. U tu svrhu kao najbolji primjer treba uzeti “Bitku kod Nikopolja” koja se odigrala sedam godina poslije Kosovske bitke. Sa jedne strane krscanska evropska vojska, a sa druge Turci i Srbi.
Cuveni južnoslovenski historièar i intelektualac Ivan Lovrenoviæ u eseju Lament nad Beogradom piše o bitci kod Nikopolja, na bugarskoj obali Dunava, godine 1396. Ta bitka, iako za evropsku povijest kudikamo bitnija od one Kosovske, kod Srba je sistematski prešutkivana. Lovrenoviæ piše kako je boj na Kosovu, kojim su Srbi (i svi drugi u bivsoj Jugoslaviji) bombardovani iz svih izvora saznanja, od školskih udžbenika, preko televizije do usmenog predanja, “realno, tek jedna od etapnih bitaka u silnom nadiranju osmanslijske vojske i ekspanziji osmanlijske države u jugoistoènoj Evropi, koja je u opštoj istoriji tog vremena zabilježena tek kao oveæa fusnota”.
Bitka kod Nikopolja, o kojoj Srbi nisu uèili ništa, dešava se dakle sedam godina nakon Kosovskog boja. Do tog trenutka sultan Bajazit (ili, kako bi bilo taènije izgovarati, Bajazid) pokorio je Srbiju i Bugarsku, i sada ga historija zatièe kako nadire na vrata Ugarske. Sigismund, ugarski kralj, okuplja vojnu alijansu sastavljenu od francuskih, njemaèkih i engleskih vitezova. To je NATO tog vremena, i Sigismund je pun nade pred moænom vojskom od 120 000 ljudi. Dok èitava kršæanska Evropa gleda u njega i moli se da njegova snaga bude dostatna da zaustavi nadiranje Turaka, Sigismund se u Nikopolju priprema za krvavu bitku.
Naša predstava o srednjovjekovnim bitkama uveliko je stvorena filmskim prikazima tih klanica. Objektivna slika bila je još surovija. Stotine hiljada tijela u sudaru za sobom su ostavljale rijeke krvi, koje su se kod Nikopolja ulile u plavi Dunav, raskomadana ljudska tijela po poljima i smrt, dokle god je, kroz dim spaljenih kuæa i krike unesreæenih, dosezao ljudski pogled.
Na trenutak se èinilo da æe kršæani, voðeni hrabrošæu, prije svega francuskih vitezova, ostvariti veliku pobjedu protiv Bajazita, zvanog Jildirim – Munja i tako odbraniti “kršæansku Evropu”. Ali sultan je bio briljantan strateg, koji je u odsudnom trenutku potegao svoje skriveno, a najmoænije oružje. Na vrhuncu bitke on na kršæane pušta svoju “elitnu vojsku” – pet hiljada srpskih vitezova na èelu sa Stefanom Lazareviæem. Srpskim despotom,a njegovim vazalom”. Hronièar dalje piše: “Dio kršæanske vojske koji uteèe pokolju, potopi se u Dunavu, a dio dopade Turskoga ropstva”. Pozivajuæi se na amerièku historièarku Barbaru Tuchman i njenu knjigu Daleko ogledalo, Lovrenoviæ ovako opisuje posljedice trijumfa srpskog oružja kod Nikopolja: “Cijela tri vijeka od tada, sve do Jana Sobieskoga i bitke pod Beèom 1683, neæe Zapad uspjeti sakupiti snage ni sloge da se odupre Osmanlijama”.
Eto, kako su Srbi branili “krscansku Evropu”.
